Rozdział 23

Rozdział 23
 Elena obudziła się w ramionach Damona. Spędzili wczoraj cudowną noc... Ach, z nim każda noc była cudowna! On był cudowny! Jedyny, wyjątkowy i tylko jej...
 No właśnie. Nie rozmawiała z nim wczoraj o ślubie, bo po co znowu drążyć ten temat? Skoro dla niego ślub nie ma żadnego znaczenia i nie chce, więc... Po co? Nie będzie mu przecież kazała się z nią orzenić! 
 Właśnie dostała SMS-a od Caroline:
 Przejdziemy sie na zakupy? Musze kupic jakas kiecke na bal absolwentow :) Plisssska ;***
 OK ;)- odpisała niechętnie Elena. Ostatnie o czym marzyła to wyjście na zakupy. I to jeszcze z Caroline! Jest świętną przyjaciółką, ale... Na zakupach jest strasznie męcząca. 
 Super! To o 12 pod galeria??? 
Yhym... *.*
 I na tym się skończyła ich jakże głęboka i ciekawa konwersacja. 
 Postanowiła się ubrać i wyszykować, została jej tylko godzina.  Po dokładnym przeszukaniu szafy zdecydowała się na niebieską koszulę i różowe jeansy i brązowe, zamszowe botki.
Potem weszła do łazienki wziąć prysznic. Po dziesięciu minutach wyszła i zaczęła się malować. Damon cały czas spał. Negle Elena wpadła na niecny pomysł. Wzięła do ręki swoją najbardziej cukierkową, różową szminkę i podeszła do śpiącego wampira. Zbliżyła szminkę do jego ust i chciała go pomalować, ale złapał ją za rękę.
 -Elena co ty robisz?- spytał zaspanym głosem.
 -Emmm.... Nic!- odparła i wybuchnęła śmiechem. Damon wyrwał jej szminkę i pomalował ją po twarzy.- No ej Damon co ty robisz!? Wiesz jak to sie ciężko zmywa!?- krzyknęła, ale widząc jego słodką minkę zmiękła i umyślnie pocałowała go w usta zostawiając różowy ślad szminki.
 -No weź!
 -Czyli mam cię nie całować?
 -Tego nie powiedziałem- odparł z uśmiechem.- A ty gdzie się wybierasz?- spytał widząc, że Elena jest już ubrana. 
 -Z Caroline na zakupy. Musi sobie kupić sukienkę na bal absolwentów... Może i ja sobie kupię.
 -Świetnie. Poszedłbym z wami, ale... Nienawidzę zakupów, więc zostanę w domu.
 -A szkoda, bo wiesz, pójdziemy do takiego sklepu z bielizną...
 -A to idę!
 -Nie, za późno. Przykro mi kochanie.
 -No ale weź!
 Dziewczyna zostawiła to bez odpowiedzi i poszłą zmyć szminkę z twarzy.
 -Pa- powiedziała i podeszła by pocałować go w policzek.
  I wyszła z domu. Wsiadła w samochód i pojechała pod galerię, gdzie czekała już na nią Caroline.

 -Hej- powiedziała.
 -Hej- odpowiedziała Elena.
 -To idziemy?
 -Jasne.
 Po około godzinie dziewczyny miały już wybrane sukienki. Chciały isć jeszcze na dalsze zakupy, ale stwierdziły, że odpoczną przy kawie. Brunetka przez cały czas była jakaś taka podłamana.
 -Ej, Eli, czemu jesteś smutna?- spytała Caroline.
 -No wiesz mam mały problem... Z Damonem...
 -Ten koleś to ma Problem na drugie imię. A tak poza tym, to jaki możesz mieć z nim problem? Jesteście w sobie zakochani do szaleństwa, tylko czekać, aż staniecie na ślubnym kobiercu, będziecie zawsze razem!
 -Tylko na tym polega problem. On nie chce ślubu.
 Caroline spojrzała na nią wielkimi oczami.
 -Jak to?? ON nie chce!? 
 -W sumie może to i dobrze. I tak zostało mi tylko kilka miesięcy życia więc...
 -Co kurwa!? Jak kilka miesięcy!?
 -Nieważne, Caro... I tak nie można już nic z tym zrobić...
 -Elena! Jestem twoją przyjaciółką i chcę wiedzieć, co się z tobą dzieje! Jak może ci zostać kilka miesięcy życia, jesteś wampirem...- blondynka miała łzy w oczach.
 -To jest klątwa. Petrove, które znajdą miłość, stają przed wyborem: Albo zginiesz ty, albo osoba, którą kochasz. Wybór był prosty, Damon nie może umrzeć. Nie w takim celu, nie za mnie! Jak mogłabym żyć, ze świadomością, że zginął za mnie? Poprostu... Nie potrafię...
 -A jak Damon ma żyć ze świadomością, że stracił ciebie?
 -Nie wiem...
 -On już stracił wiele osób, naprawdę chcesz mu dodawać cierpienia?
 -Czyli uważasz, że to on powinien umrzeć?
 -Uważam, że nie powinniście się poddawać i szukać lekarstwa!
 -Na to nie ma lekarstwa. Tatia i Katherine też szukały i się nie udało.
 -Pytałaś Bonnie?
 -Nie chcę, żeby wiedziała. Nie chcę, żeby ktokolwiek wiedział. I proszę, nie mów nikomu.
 -Kto wie?
 -Ty, ja Damon i Tatia.
 -Aha- odpowiedziała Caroline. No bo co jeszcze miałaby powiedzieć?
***
 Damon wstał z łóżka około 14. Zszedł na dół. Wszedł do kuchni, gdzie czekała na niego krew w kieliszku, która wczoraj miała służyć za wino, ale jakoś tak się złożyło, że nie zdążyli go wypić. Opróżnił orazu dwa kieliszki. Usiadł w salonie na kanapie, zastanawiając się, co mógłby w taki piękny, słoneczny dzień porobić. Szczerze mówiąc, siedzenie w Grillu już go znudziło. Zwłaszcza gdy nie ma Ricka. No właśnie! Odwiedzi swojego biednego przyjaciela w szpitalu! Poszedł tylko się ogarnąć, wziął prysznic, ubrał się i pojechał do szpitala.|
 -Hej Meredith- przywitał się na wejściu z pielęgniarką.
 -Hej Damon. Ty do Ricka?
 -Nie... Do ciebie... Chciałem ci powiedzieć, że cię kocham. Nie mogę bez ciebie żyć. Moje serce bez ciebie umiera...- powiedział całkiem poważnie.
 -A ty chory jesteś?- spytała Meredith z wyrazem twarzy <WTF>. 
 -Żartowałem- dodał Damon i zaczął się śmiać ze swojej zajebistości. 
 -Rick leży w sali nr sześć- powiedziała.
 -Wiem- odparł wampir i skierował się do sali nauczyciela.- Witaj Rick- powiedział i usiadł na niewygodnym krześle obok łóżka.
 -Hej Damon.
 -Co tam? Poza tym, że pewnie strasznie ci się tu nudzi...
 -A ok... Dzięki że przyszedłeś. Chciałem z tobą pogadać. 
 -Aha. A na jaki temat?
 -Bo mi się dzisiaj śniła Jenna.
 Damon spojrzał na niego ponaglająco.
 -I?- spytał w końcu.
 -I powiedziała, że będziemy potrafili ją ożywić. Oczywiście z pomocą Bonnie.
 -No to czemu jesteś taki przybity? Ciesz się, twoja dziewczyna wraca do żywych! A właśnie... Co z Meredith?
 -No własnie. Nad tym się zastanawiam. Przecież nie mogę jej tak poprostu zostawić, była ze mną w ciężkich chwilach, kiedy byłem samotny, kiedy byłem chory psychicznie...
 -Jakbyś teraz to nie był- prychnął Damon.
 -Dzięki. Naprawdę bardzo się cieszę, że bierzesz na poważnie moje problemy i chcesz mi pomóc. 
 -Sory. Czyli co, zastanawiasz się, czy ją w ogóle ożywić, tak?
 -Nie. To oczywiste, że ją ożywię. Nie mogę myśleć tylko o sobie, przecież Elena i Jeremy bardzo jej potrzebują. A co zrobić z Meredith i Jenną pomyślę... Kiedy już będzie po wszystkim.
 -A jak niby ma wyglądać to ożywianie?
 -Jestem z nią połączony, na podstawie tego snu. Wiesz, czasami osoba zmarła przychodzi do osoby, którą kocha i wtedy ta osoba może ją ożywić. Bonnie musiałaby mnie przenieść do tych... Zaświatów, w których jest Jenna. Wtedy ja mam z nią wrócić, czy jakoś tak.
 -Łał. To jest mocno pogmatwane. Ale chcesz, żeby ona wróciła?
 -Pewnie, że chcę.
 -Kochasz Jennę?
 -Kocham.
 -Bardziej niż Meredith?
 Milczał.
 -Ludzie, czy u was to niezdecydowanie jest rodzinne!?
 -Ale ja nie jestem spokrewniony z Eleną. 
 -To co, ale z nią mieszkasz i to wszystko przeszło teraz z niej na ciebie.
 -Ciekawa teoria.
 W tej chwili do sali weszła Meredith.
 -Jak się czujesz Rick?
 -Świetnie. Dzięki.
 -Czy ty wiesz, że ten idiota mi wyznał miłość!?- spytała ze śmiechem wskazując na Damona.
 -Te, chamie, nie poczułeś się? Dziewczynę mi odbijasz?
 -Oj no wiesz... 
 Po chwili całe towarzystwo się śmiało. Pogadali jeszcze chwilę, a potem Damon wyszedł. Dostał SMS-a od Caroline. Mieli się spotkać za godzinę i nie mówić nic Elenie.
 ***
 Elena siedziała w swoim pokoju. Właśnie wróciła z zakupów, jej sukienka wisiała na wieszaku i prezentowała się w całej okazałości. Czekała tylko na Damona. Nie wiedziała czemu nie było go w domu, czy on chociaż raz nie mógł poczekać?
 -Kochanie- powiedział Damon w progu pokoju.- Wróciłem, ale zaraz będę musiał znowu iść- powiedział smutnym głosem.
 -Czemu?- jęknęła.
 -No bo... Bo Alaric mnie prosił, żebym mu zaniósł... Tą, no... Książkę! 
 -Jaką?
 -Nie wiem, leży podobno na jego biurku.
 -Aha. No to ja pójde z tobą.
 -Nie! Ja pójdę sam.
 -Czemu?
 -Ja... Bo... Bo nie potrzebnie będziesz się fatygowała, zostań w domu, ok? Ja niedługo wrócę- powiedział po czym pocałował ją w policzek i wyszedł.
________________________________________________________
Od teraz będą krótsze rozdziały, bo nie mam weny -.-' ... A jakbym miała robić dłuższe to bym nie zdążyła. Bardzo ucieszył mnie ogrom komentarzy pod ostatnim rozdziałem <ironia> ;D Zastanawiam się, czy to jeszcze ma sens... Jestem bardzo przywiązana do tego bloga i do pisania, ale... Chciałabym stworzyć coś swojego ze swoimi bohaterami, a ja nie potrafię pisać dwóch opowiadań jednocześnie, bo zawsze mi się któregoś odechce. Ale nie mogę teraz tak poprostu tego skończyć ;) Dokończę to co zaczęłam. :)
Pozdrawiam kotki ;*******
Ps. Z głosowania wyszło, że chcecie te zdjęcia w rodziale :) Więc proszę bardzo :D